عده‌ای مسلح به کمپ اشرف حمله کرده‌اند و تعدادی از اعضای بعضا رده بالای سازمان مجاهدین خلق را به طرز غیر انسانی با دستهای بسته به قتل رسانده‌اند. تصاویر هولناک این وقایع دل هر انسانی را بدرد می‌آورد. از این سو کسانی هم هستند در درون کشور که از این قتل عام نه تنها ناراضی نیستند بلکه عملا از ابراز خوشحالی خود نیز دریغ نمی‌ورزند.
اما براستی چرا جنبش دموکراسی خواهی ایران در این خصوص سکوت کرده است. سکوتی که شاید معنی آن ایران برای همه ایرانیان بجز «مجاهدین خلق» باشد!
ممکن است استدلال شود که مجاهدین خلق آنچنان از سوی حکومت منفور شده‌اند که کسی جرات ابراز نظر در این خصوص را ندارد. مجاهدین خلق که با نام آشنای «منافقین» در ایران معرفی می‌شوند و مسئول بسیاری از خشونتهای اوایل انقلاب به شمار می‌روند، چه کرده‌اند که حتی در اپوزیسیون خارج از کشور هم چندان طرفداری ندارند؟
واقعیت کشتار اشرف حقیقتی تلخ نیز در پس خود دارد: کسی دلش برای مجاهدین نمی‌سوزد!
سازمان مجاهدین پس از انقلاب گروهی بود پر دردسر و بی منطق. متکی به اسلحه و اراجیف مسعود. ترکیب‌هایی چون «مارکسیست اسلامی» و «جامعه بی طبقه توحیدی» هم روحانیت را می‌هراسند و هم روشنفکران از عاقبتش بیمناک بودند. تفاهم نانوشته‌ای در شورای انقلاب بود که مجاهدین قدرت نگیرند. خمینی هم از همان روز اول که مجاهدین قرق کردند دانشگاه تهران را برای سخنرانی‌اش، بلیزرش را به سمت بهشت زهرا برد تا سهمی از آن سخنرانی تاریخی در 12 بهمن 57 نصیب مجاهدین نشود! از این میان تنها بنی صدر بود که مدتی با برادر مسعود خوش و بشی داشت. که آنهم دیری نپایید.
افغانی‌ها ضرب‌المثلی دارند که می‌گوید: مهمان یک روز، دو روز، نی تا نوروز! حوصله میزبان هم بالاخره روزی سر می‌رسد دیگر! بعد از سرنگونی صدام و روی کار آمدن دوت شیعه همراستا با جمهوری اسلامی چرا مجاهدین هنوز اصرار داشتند و دارند که در اشرف بمانند؟ براستی مجاهدین خلق با آن همه تمکن مالی سرانش باید اینگونه سرگردان باشند! شاید سران مجاهدین در فکر این باشند که اگر جنگی در بگیرد، اشرفیان دوباره سلاح بدست در تهران مانور بدهند. در زمانی که همه کسانی که هم و غم شان ایران است و آینده آن و سایه جنگ خواب را از سرشان برده است، اینان تنها گروهی هستند که گرای جنگ به سنا می‌دهند. لابی می‌کنند تا تحریم‌ها بیشتر شود و مردم ایران بیشتر در فقر و تنگدستی فرو روند. مجاهدین امروز چیزی را درو می‌کنند که خود کاشته‌اند.
درست است که مجاهدین امروز از فهرست گروه‌های تروریستی آمریکا خارج شده‌اند، اما واقعا آیا اینها تفنگ را وانهاده و گل برداشته‌اند؟
شاید کسانی هم باشند در درون سازمان! که از قتل همرزمان سابقشان نه تنها ناراحت که بسی خشنود هم باشند. ما که دفترمان را کنار کاخ سفید باز کرده‌ایم. اشرفی‌ها خودشان فکری برای خودشان بردارند!
